Historia kombajnów zbożowych

Początki kombajnu zbożowego można znaleźć już w XIX wieku. I od tego momentu są one udoskonalane z roku na rok. Za pierwszego wynalazcę kombajnu ciąganego można uznać szkota Patricka Bell, który to w 1826 roku w swoim kraju zaprojektował maszynę do zbioru upraw, w której zastosowano zasadę nożyc do cięcia roślin, po dziś dzień można odnaleźć tę ideę w kombajnach zbożowych, wynalazca jednak nie opatentował tego projektu. Kilka maszyn Bella trafiło do Stanów Zjednoczonych gdzie w 1835 roku niejaki Hiriam Moore zaprojektował i zbudował opatentowaną wersję, która potrafiła ciąć, młócić i przesiewać ziarno zbóż. Kombajny te miały długość 5,2m i szerokość cięcia 4,57 metra, były one ciągane przez 20 koni i obsługiwane przez operatorów.

Równolegle na innym kontynencie mianowicie w Australii John Ridley i inni opracowali wersję kombajnu „stripper”, która zbierała same kłosy, pozostawiając łodygi na polu. Dzięki takiemu rozwiązaniu wymagały onej mniejszej mocy do działania. W 1885 po udoskonaleniu tego projektu przez Hugh Victora McKaya wyprodukowano pierwszy komercyjny kombajn Sushine Header-Harvester

 

W 1915 roku firma International Harvester wypuściła na rynek pierwszą linię kombajnów ciągniętych przez ciągnik, z silnikiem umieszczonym na pokładzie, który napędzał mechanizm młócący. J.I. Case i John Deere wprowadziły swoje kombajny ciągnięte przez ciągniki w latach dwudziestych XX wieku. Po I wojnie światowej kombajny ciągnięte przez ciągniki szybko się przyjęły, ponieważ wielu rolników zaczęło używać traktorów. W Kansas, gdzie uprawia się więcej pszenicy ozimej niż w jakimkolwiek innym stanie, było najwięcej kombajnów ciągnionych przez ciągniki rolnicze - w 1926 roku używano ich 8 274.

W 1922 r. firma Massey-Harris (obecnie Massey Ferguson) wysłała jeden ze swoich kombajnów typu ciągnionego do Swift Current, Saskatchewan, Dominion Experimental Farm w celu przetestowania i wykorzystania w warunkach prerii. Mniej więcej w tym samym czasie kilka innych kombajnów zostało sprzedanych rolnikom z południowo-zachodniej części Saskatchewan przez firmy International Harvester i J.I. Case. Był to początek stosowania kombajnów w zachodniej Kanadzie.

W 1937 roku Thomas Carroll, pracujący dla firmy Massey-Harris a obecnie Massey Fergusson w Ontario, udoskonalił pierwszy komercyjnie opłacalny kombajn z własnym napędem. Ostatecznie kombajn ten przekształcił się w bardzo udany, lżejszy model nr 21 wprowadzony na rynek w 1940 roku. Model nr 21 jest dobrze znany ze swojej roli w słynnej "Brygadzie Żniwnej", innowacyjnym pomyśle Carrolla stworzonym w czasie II wojny światowej. Firma Massey-Harris przekonała War Production Board (WPB), że gdyby pozwolono jej zbudować 500 dodatkowych maszyn ponad przyznany przydział, mogłaby zebrać co najmniej 15 milionów buszli zboża ( ponad 400tyś ton) z ponad miliona akrów, zwalniając jednocześnie około 1000 ciągników do innych prac i oszczędzając 500 000 galonów paliwa. Zasadniczo 500 maszyn można było sprzedać tylko rolnikom, którzy podpisali dokument gwarantujący, że zbiorą co najmniej 2000 akrów za pomocą nowego kombajnu. 
WPB zatwierdziła projekt i w maju 1944 roku Brygada Żniwna rozpoczęła koszenie lnu w Teksasie i kalifornijskiej Dolinie Imperialnej, a następnie na północ, koszenie ryżu i jęczmienia oraz upraw pszenicy na północnym zachodzie Pacyfiku. Brygada przeniosła się do północnego Teksasu i Oklahomy, a do lipca czerwone kombajny przemaszerowały przez Kansas, Kolorado i Nebraskę. W sierpniu dotarły do Dakoty, a we wrześniu do kanadyjskich pól pszenicy. Gdy wojna dobiegła końca i można było powrócić do normalnej produkcji, popularna kampania spowodowała duży popyt na kombajny Massey-Harris.

Johne Deere model 55

W 1946 roku firma John Deere weszła na rynek kombajnów samobieżnych, wprowadzając na rynek model 55. Model nr 55 zrobił furorę na rynku, ponieważ jako pierwszy posiadał stanowisko operatora umieszczone na górze i pośrodku, a zbiornik ziarna i silnik znajdowały się z tyłu. Dzięki temu maszyna była lepiej wyważona, a jej praca była cichsza. Selektywna regulacja prędkości jazdy w modelu 55 pozwalała operatorowi na jazdę z prędkością do 9,5 mili na godzinę.

Oryginalny model 55 posłużył jako podstawa do wyprodukowania przez firmę Deere ponad 80 000 innych maszyn w ciągu następnych dwóch dekad.

New Holland serii TR

W 1975 roku firma New Holland wprowadziła na rynek pierwszy komercyjny kombajn z dwoma wirnikami, co stanowiło znaczny postęp w technologii zbioru, stosowany do dziś. Zaawansowana konstrukcja kombajnu pozwoliła na szybsze i delikatniejsze zbieranie ziarna niż w przypadku poprzedniej metody. Inni producenci, w tym Massey-Harris, John Deere i International Harvester, konstruowali i testowali kombajny rotorowe, ale nigdy nie wprowadzili ich na rynek, zanim firma New Holland nie wprowadziła na rynek kombajnu rotorowego z dwoma rotorami.

Powstanie fabryki Rostselmash jest datowane na 21 lipca 1929r. Tego dnia pierwsze maszyny zostały wyprodukowane na terenie produkcyjnym w Rostowie nad Donem: zgrabiarka, pługi do ciągnika i siewniki. Latem 1931 roku w warsztacie doświadczalnym wydziału kombajnów ukończono dwa kombajny o udoskonalonej konstrukcji, nazwane Stalinetz. Kombajny testowano na polach gospodarstwa Hutoroc w Kraju Krasnodarskim razem z kombajnami Caterpillera (i poprzednika Holta) oraz Olivera z USA. Radzieckie maszyny pracowały lepiej i w przeciwieństwie do swoich zagranicznych odpowiedników mogły ścinać nie tylko zboże, ale również słonecznik, kukurydzę i proso. W styczniu 1932 r. uruchomiono nowy wydział montażu kombajnów w zakładach Rostselmash, a w maju 1932 r. na pola wysłano pierwszą grupę kombajnów Stalinetz-1. Od czasu wybudowania zakładów Rostselmash kraj nie tylko przestał importować kombajny, ale zaczął je eksportować
W 1937 roku świat zaprezentował swoje osiągnięcia na powszechnej wystawie handlowo-przemysłowej w Paryżu, na którą Rostselmash wysłał swój nowy kombajn Stalinetz-1. Jego dostarczenie na miejsce wystawy było najtrudniejszym zadaniem - kombajn przewożono na otwartej platformie, a na każdej stacji czekało wiele osób, aby zobaczyć tę bezprecedensową maszynę. Kombajn Stalinetz-1 zdobył Grand Prix na wystawie w Paryżu w 1937 r.

W marcu 1958 r. zakład otrzymał nowe odpowiedzialne zadanie - w ciągu 5 miesięcy przestawić się na dostawę samobieżnego kombajnu zbożowego "SK-3". 15 marca o godzinie 17.30 z linii montażowej zjechał ostatni kombajn "RSM-8". W ciągu 100 dni roboczych inspektor Ministerstwa Rolnictwa zaakceptował pierwsze 27 kombajnów wyprodukowanych w Rostselmashu zgodnie z planami wydziału konstrukcyjnego w Taganrogu pod kierownictwem Isaksona. Do 24 stycznia 1961 r. wyprodukowano setny kombajn samobieżny "SK-3".

W lutym 1962 roku Rostselmash rozpoczął produkcję kolejnego modelu - "SK-4", który był o 25% bardziej wydajny od poprzedniego. Maszyna ta została uhonorowana dyplomem pierwszego stopnia na międzynarodowej wystawie w Lipsku w 1963 roku. W 1964 roku model ten zdobył medal w Czechosłowacji, a w tym samym roku otrzymał najwyższą nagrodę - "Srebrny Puchar" na Węgrzech. Kombajn "SK-4" został uznany za najbardziej utytułowany model wśród wszystkich maszyn do zbioru kukurydzy na świecie. Do sierpnia 1969 roku Rostselmash wyprodukował swój milionowy kombajn.

W 1973 roku zakład przestawił się na nowy model kombajnów - Niva z kilkoma modyfikacjami: kombajn zbożowy, kombajn do ryżu itp. przeznaczony do pracy w różnych strefach naturalnych, a także do zbioru roślin nierolniczych. Ponadto w tym czasie produkowano również kombajny do zbioru pomidorów, młocarnie do obróbki lnu, urządzenia do zbioru kultur zbożowych. W latach siedemdziesiątych zakład Rostselmash został całkowicie zrekonstruowany. W późniejszych latach rozpoczęta została produkcja sieczkarni samojezdnych z adapterem Rostselmash lub Kemper.